بامیان یکی از ولایت های باستانی و زراعتی بوده که شغل اکثر مردمان این ولایت را مالداری و زراعت تشکیل میدهد. طبق فرهنگ دیرینه زراعت یکی از شغل های شاقه و همیشگی روستا نشینان برای مردان به شمار می رود ولی، در ولایت بامیان برعلاوه مردان زنان نیز ازین امر مستثنا نبوده و درپهلوی کارهای خانه درکنار مردان شان به زراعت نیز می پردازند.
قابل یادآوری است که زنان در روستا های دوردست با وجود عدم سواد برای خواندن و نوشتن از حقوق اولیه شان نیز محروم بوده و با چالش های زیادی دست و پنجه نرم می کنند.
فاطمه که یکی از زنان روستا نشین در ولسوالی پنجاب ولایت بامیان است. با وجود انجام کارهای خانه با شوهرش نیز در بخش زراعت همکاری می کنند. وی می گوید ” قبل از همه صبحکی بیدارمی شوم وآتش روشن می کنم بعد نان پخته می کنم، چای برای شوهر و اولادهایم می برم بعداز آن به طرف زمین های زراعتی بخاطر درو کردن علف ها می روم”.
فاطمه که اکنون با کارهای شاقه عادت کرده است می گوید که در اوایل انجام دادن همه کار ها برایم سخت بود اما اکنون دیگر سخت نیست.
قابل یاآوری است که در ولسوالی ورس آن ولایت نیز زنان با مشکلات و چالش های زیادی روبرو هستند که عمده ترین آن را میتوان به سطح پایین سواد، عدم دسترسی به خدمات صحی، عدم دسترسی به غذایی کافی میتوان اشاره کرد. اما، باوجود این همه چالش ها زنان درکنارمردان شان برای یک زندگی بهتر تلاش می کنند.
حوا یکی دیگر از زنان روستا نشین است که سواد خواندن و نوشتن را ندارد ولی، کوشش می کند که فرزندانش از نعمت سواد برخوردار شود تا دیگر تجربه تلخ زندگی عدم سواد را تجربه نکنند، وی می گوید« تمام تلاشم را می کنم تا فرزندانم با سواد شوند».
دراخیر قابل یادآوری است که مردم بامیان از جمله مردمان زحمتکش افغانستان بوده که شغل آنان را زراعت و مالداری تشکیل می دهد و از کم ترین امکانات زندگی برخورداند.
طیبه رضائیان – خبرگزاری توان
