سخنگوی وزارت خارجه امریکا ند‌پرایس در تازه‌ترین اظهاراتش گفته است، که کمک با افغان‌ها به معنی حمایت از طالبان نیست.
او در ادامه میگوید: “با توجه به نقض حقوق بشر در بیشتر موارد توسط طالبان، فرمان‌های سخت‌گیرانه‌ای که در هفته‌ها و ماه‌های اخیر از طالبان دیدیم، ما چگونگی برخورد و تعامل خود با طالبان را بازنگری می‌کنیم. من در این مورد جزئیات بیشتر داده نمی‌توانم و این که بگویم که این روند به کجا رسیده، اما می‌توانم بگویم که برای یک آیندۀ مناسب با متحدین‌مان در رابطه به اقدامات بعدی سرگرم مشوره استیم”.
دو هفته پیش نیز وزارت خارجۀ امریکا گفته بود، که یک تیم را موظف ساخته تاچگونگی برخورد حکومت افغانستان با مردم را ارزیابی کند و بر بنیاد همین ارزیابی، آنان چگونگی تعامل آینده‌شان، با این حکومت را روشن خواهند کرد.
وقتی توافقنامه صلح دوحه با حضور داشت؛ وزیر امور خارجه ایالات متحده امریکا از جانب دکتور زلمی خلیلزاد نماینده ویژه رئیس جمهورامریکا و ملاعبدالغنی برادر معاون تحریک اسلامی طالبان به امضا رسید، دو طرف قرار داد، برمبنای اسنادی‌که در اختیار رسانه‌ها قرار داده شد، تعهداتی داشتند که باید یکایک آنها عملی می‌شد.
مهمترین تعهد تحریک اسلامی طالبان این بود، که خاک افغانستان بر ضد هیچ کشوری مورد استفاده قرار نمی‌گیرد و افغانستان اتباع خارجی را که در کشورهای دیگر مرتکب جرایم تروریستی شده‌اند، ویزه‌ی اقامت در افغانستان نمی‌دهد.
ایالات متحده امریکا در مقابل تعهد سپرده بود، که دولت جدید اسلامی افغانستان را کمک و همکاری می‌کند.
البته تعهدات دیگری نیز در این توافقنامه وجود داشت که هر دو جانب آنرا پذیرفته و از طریق نماینده‌های با صلاحیت خویش، پای آن امضاء کردند.
طرف تحریک اسلامی طالبان که اکنون به حکومت افغانستان تبدیل شده است، به تعهدات سپرده شده با جهان، با کمال صداقت و حسن نیت عمل کرده است، بدین معنی که در یک سال‌ونیم گذشته، خاک افغانستان در برابر هیچ کشوری مورد استفاده سوء قرار نگرفته و چنین گزارشی هم تا حال به نشر نرسیده، که بیانگر آماده‌گی گروه‌ها برای حمله به خاک دیگران، از قلمرو افغانستان باشد. البته حکومت موجود افغانستان این واقعیت را به اثبات رسانیده که در قلمرو خویش حاکمیت دارد و به هیچ گروهی اجازه استفاده از خاک افغانستان را در برابر کشورهای دیگر نمی‌دهد.
اما جانب ایالات متحده امریکا و کشور هایی‌که نماینده‌های ایشان هنگام امضای این قرار داد، در دوحه حضور داشتند، به تعهدات سپرده شده خویش وفا نکرده‌اند.
آنها در این قرار داد؛ نوشته و امضا کرده بودند، که دولت اسلامی افغانستان را حمایت و همکاری می‌کنند، بدین معنی که در قدم نخست دولت جدید افغانستان را به رسمیت می‌شناسند و سپس با این دولت همکاری می‌کنند.
در قرارداد اصطلاح دولت اسلامی به کار برده شده که خود به معنی برسمیت شناختن آن منحیث دولت در افغانستان است. سپس در مورد کمک و همکاری با این دولت نوشته شده، که تاکید مجدد بر رسمیت شناختن آن از جانب امریکا و جهان است.
با دریغ که این تعهد رسمی و بین المللی از جانب آنها به گونه اشکار زیر پا شده و تاکنون دارایی‌های افغانستان نیز در بانک‌های بیرونی منجمد باقی مانده است. حتی کمک‌های بشری را نیز به وسایل فشار سیاسی در برابر دولت و ملت افغانستان، مورد استفاده قرار می‌دهند.
تعهد دوجانبه و حیثیت برابر دوجانبه در تعهدات بین المللی، یک اصل پذیرفته شده می‌باشد. وقتی از افغانستان تقاضا می‌شود، که به قوانین بین‌المللی و میثاق‌های جهانی عمل نماید، باید منحیت یک عضو جامعه جهانی و یک کشور مستقل و دارای حقوق، به رسمیت نیز شناخته شود.
کشوری مکلف به پذیرش میثاق‌ها و قراردادهای جهانی می‌شود، که منحیث یک کشور از حقوق و صلاحیت‌های خویش در جهان برخوردار باشد.
وقت آن است؛ که با احترام به قوانین و روابط بین‌دول، حقوق همدیگر را شناخته و به آن احترام بگذاریم. این کوتاه ترین راه حل مشکلات است.
