یک هیت از جاتب وزارت خارجه افغانستان به دعوت کشور تاجکستان ، از قونسلگری افغانستان در شهر خاروغ، مرکز ولایت بدخشان تاجیکستان، دیدن کرده است
موسی امیری، رییس مالی و اداری وزارت خارجه ، در راس این هیت در سفر به مرکز ولایت بدخشان بمنظور بررسی بازسازی ساختمان قونسلگری افغانستان در این شهر دعوت شده بود ،
دیدار از قونسلگری و ترمیم مجدد ان یک امر طبیعی میباشد زیرا عمارات مربوط به سفارتخانه ها و قونسلگری ها بیشتر مربوط کشور میزبان نه بلکه مربوط کشور هایست که نماینده های ایشان در دفاتر رسمِی سیاسی و دپلوماتیک ، حضور دارند.
این امر با مخالفت هایی از جانب هواداران به اصطلاح مقاوت ملی روبرو شد.شماری از انها تاجکستان را معامله گر و دو رو خواندند و برخی دیگر تلاش کردند تا این تعامل را مجبوریت عنوان کنند وانرا رابطه ای دور از چهار چوب سیاست و دپلوماسی عنوان کنند.
قبل از انکه به علل وانگیزه های این امر بپردازیم ، نباید از یاد ببریم که انچه در ظاهر گفته میشود ، با سیاست های عملی کشور ها متفاوت و حتی در برخی از موارد متضاد است .
ظاهر امر اینست که گویا هیچ کشوری حکومت افغانستان را به رسمیت نمیشناسد اما در اصل همه کشور های جهان به نحوی از انحا با امارت اسلامی در تماس بوده و مانند سایر کشور ها داخل تعاملات سیاسی ، تجاری و فرهنگی میباشند. در غیر ان نه تنها افغانستان بلکه خود انها نیز با چالش ها روبرو میشوند.
واما تاحکستان کشوریست که با به قدرت رسیدن امارت اسلامی درافغانستان ، تمام روابط سیاسی و دپلوماتیکش را با افغانستان پایان داد و به کمک مقاومتیان اغاز کرد . تاجکستان و فرانسه کشور هایی اند که بصورت مستقیم با افراد ابسته به مقاومت همکاری کرده دست به تمویل و ایجاد پایگاه ها برای انها زدند.
انها تصور میکردند که مانند دوره نخست حاکمیت امارت اسلامی ، خواهند توانست که این گروه را تقویه وبه یک وسیله قدرتمند فشار علیه حکومت افغانستان تبدیل نمایند اما گذشت زمان ثابت کرد که مدعیان مقاومت نه تنها مردمان سنگر و مبارزه نبیستند بلکه هیچگونه حای پایی درمیان مردم افغانستان ندارند.
افغانها به هیچ صورت خواهان برگشت جنگ و خونریزی بیهوده در کشور شان نیستند واز انانیکه درپی برهم زدن نظم و ارامش در افغانستان اند ،حمایت نمیکنند.
انها دانستند که چهار نفر فراری که درمیان خود نیز کنار امده نمیتوانند ، پایگاهی برای مقاومت بوده نمیتوانند کشور تاجکستان چند ماه قبل برای مقاومتیان گوشزد کرد که نشست ها و گرد هم ایی های ضد حکومت افغانستان را در تاجکستان برگزار نکنند. این امر نخستین چراغ سبز در تغیر سیاست حکومت تاجکستان بود .
تاحکستان به تدریج دست به ایجاد نمایندگی سیاسی در کابل زده و کار دارش را دران توظیف کرد . به دنبال ان درپی تامین روابط با حکومت افغانستان برامده و نمایندگی های افغانستان درانکشور را به امارت اسلامی واگزار کرد.
واقعیت اینست که تاجکستان دانست که با مقاومتیان قدم زدن ، ضایع کردن وقت است و این بار کج هیچگاهی به منزل نمیرسد .
متل معروف است که : (درد دندان را علاجش کندن است)
تاجکستان دانست که دندان پر درد را باید کشید زیرا جز سرگردانی بی موجب و بدنامی در سطح جهان ، پی امد دیگری نخواهد داشت .
این امر به تاجکستان و کشورهای منطقه خلاصه نمیشود بلکه ارام ارام همه کشور های دور ونزدیک ، بادرک واقعیت ها ، روابط رسمی خویشرا با حکومت افغانستان اغاز خواهند کرد.
